1 Kong 7, 48-50. Guds nærvær

Kong Salomo bygde eit staseleg tempel for Herren. Det var store mål og rik utsmykking. Det blei ikkje spart på handverkarkunst eller materialar. I sju år bygde kong Salomo på tempelet. Til slutt bar han inn utstyr og innredning. Alt var av koppar, bronse, sylv  og gull. Men det er først når paktkista med steintavlene kjem inn at Herrens herlegdom fyller heilagdommen (kap. 8).

Me ser at Herren hadde velsigna Salomo med stor rikdom. Men me høyrer ingenting om Guds nærvær før paktkista og steintavlene med bodorda blir bore inn i Det høgheilage. Me skjønar at Gud ikkje er avhengig av ytre glans og glimmer. Han er til stades overalt der Hans ord blir gjeve rom, utan omsyn til den ytre ramma.

Bibelen er full av døme på dette. Det er mest som Gud søkjer seg til det låge og usæle. «Det er ikkje dei friske som treng lege, men dei sjuke», seier Jesus (Matt 9, 12). Sjølv blei Han fødd i ein lånt stall i ein framand by og inn i ein familie av småkårsfolk. Og Han valde seg læresveinar mellom vanlege arbeidsfolk. Det største dømet er likevel Bibelens ord om at Gud tilgjev ein syndar som vender om. Når Ordet kjem inn i hjarta på eit slikt menneske, er Gud sjølv til stades. Gud fyller det med sin herlegdom. Og syndaren kan vere viss på at hjartet hans er ein like verdig bustad for Gud som det gullsmykka tempelet til Kong Salomo.

1 Kong 7, 48-50

Salomo fekk òg laga alt det andre som skulle vera i Herrens hus: gullaltaret og gullbordet som skodebrøda skulle liggja på; lysestakane, fem til høgre og fem til venstre framfor Det høgheilage, av reint gull, blomeornamenta, lampene og tengene av gull; bollane, knivane, offerskålene, kannene og glopannene av reint gull. Panelet på dørene til det inste rommet, Det høgheilage, og panelet på dørene til tempelhallen var lagt med gull.