1 Kong 2, 5-9. Davids dom og Kristi dom

Me høyrer her om Davids dom over sine fiendar. Då David låg på det siste, felte han harde dommar over menn som hadde stått han imot gjennom livet: Adonja, Joab og Sime’i. Éin mann og hans søner skulle likevel få leve – Barsillai

Desse dommane står som ein parallell til dommedag ved heimsens ende. Slik det vil vere når Kristus dømmer på den siste dagen, gav også David nokon ein hard dom medan andre fekk gå fri. Dette kapitlet i Første kongebok minner oss såleis om Guds heilagdom og djupnene og høgdene i det kristne evangeliet.

David dømde etter den gamle pakta - auga for auga, tann for tann. Den som ikkje retta seg etter lova, måtte døy. I den første tida etter at Israel har busett seg i det lova landet, tillot Gud at avgudsdyrkarar og heidningar - folkeslag som budde der frå før - ble drepne for fote. Dei måtte døy for at Guds frelsesplan og gode vilje for alle menneske skulle få ein plass å spire og vekse seg sterk. Nett som synda ikkje har nokon plass i Guds himmel – i Paradiset.

Det er likevel ein stor skilnad mellom kong Davids dom og Kristi dom på dommedag. David dømde etter Moselova. Kristus dømmer etter Guds nåde, «så kvar den som trur på han, ikkje skal gå fortapt, men ha evig liv» (Joh 3, 16). Mose lov gjeld ennå. Me er like skuldige for Gud som Adonja, Joab og Sime’i var forDavid. Men Gud byd oss inn i sitt nåderike. Der skal me ikkje dømast etter forteneste, men etter nåde. For Kristus har sona vår straff. Han har teke på seg dommen me skulle hatt. Dette er djupet og høgda i det kristne evangeliet.

1 Kong 2, 5-9

Du veit jo sjølv kva Joab, son til Seruja, gjorde mot meg og mot dei to hærførarane i Israel, Abner, son til Ner, og Amasa, son til Jeter: Han drap dei og lét blod renna i fredstid. Slik fekk han krigsblod på beltet han hadde om livet, og på skorne han hadde på føtene.  Bruk no det gode vitet ditt. Lat ikkje den gamle og gråhåra mannen fara i fred til dødsriket.  Men mot sønene til Barsillai frå Gilead skal du gjera godt. Lat dei vera mellom dei som et ved bordet ditt. For dei tok venleg imot meg då eg flykta frå Absalom, bror din.  Du har òg hos deg Sjimi, son til Gera frå Bahurim, av Benjamin-stammen. Det var han som forbanna meg så stygt den dagen eg var på veg til Mahanajim. Men seinare kom han og møtte meg nede ved Jordan. Då svor eg ved Herren at eg ikkje skulle la han døy for sverd.  Men du må ikkje la han sleppa straff. Du er ein klok mann og veit nok kva du skal gjera med han. Lat han gå ned til dødsriket med blod i det gråe håret sitt.