Profeten Elia er ein av dei store heltane i bibelsoga. Han forkynte Guds ord i ei tid då israelsfolket og kongane deira hadde gløymt sin Gud, den eine sanne Gud. I det ytre kunne det sjå ut til at heidenskapen skulle bli einerådande på jorda. Det var ei lagnadstung tid for Guds kyrkje og Guds freleseverk, kunne me tenkje. Men Herren var like sterk i Elias tid som då Han skapte jorda eller reiste Kristus opp frå dei daude. Me må aldri tenkje at Gud ikkje har styringa eller all makt i Himmel og på jord. Det fekk Elia sanne.
Då profeten Elia var på flukt frå forfølgjarane sine, sat ute i ørkenen og berre ønskte å døy, kom Gud til han. Englar bar fram mat og drikke og talte vennleg til han. Styrkt av denne himmelkosten gjekk profeten etterpå i førti døger. Då han kom til fjellet Horeb, fekk han tale med Gud sjølv. Så blei Elia send for å utføre fleire store oppgåver for Herren. Tenesta var ikkje slutt, og Gud skulle gjere fleire storverk gjennom Elia.
Det skjer nokon gonger at den kristne ikkje ser Guds hand i livet sitt. Det kan vere bratte motbakkar som aldri synest ta slutt. Eller mørke dalar der sola aldri tykkjest skine. Eller bøner me ikkje får svar på. Men forteljinga om Elias viser oss at Gud er den same. Det er ikkje vår synskrins eller tru eller kjensler det står på. Gud veit kva Han vil, og Han gjennomfører det Han har sett seg føre. "Jesus Kristus er i går og i dag den same, ja, til evig tid" (Hebr 13,8).
1 Kong 19, 3-8
Då vart Elia redd og skunda seg av stad for å berga livet. Han kom til Beer-Sjeba, som ligg i Juda. Der lét han tenesteguten sin bli att. Sjølv gjekk han ei dagsreise ut i ørkenen. Han kom til ein gyvelbusk, sette seg under han og bad om å få døy. «No er det nok, Herre!» sa han. «Ta livet mitt! For eg er ikkje betre enn fedrane mine.» Så la han seg ned og sovna der under gyvelbusken. I det same rørte ein engel ved han og sa: «Stå opp og et!» Og då han såg seg om, fekk han auge på ein brødleiv, baka på glødande steinar, og ei krukke med vatn ved hovudet sitt. Han åt og drakk og la seg att. Men Herrens engel kom ein gong til, rørte ved han og sa: «Stå opp og et! Elles blir vegen for lang for deg.» Då stod han opp og åt og drakk. Og styrkt av maten gjekk han førti dagar og førti netter til han kom til Guds-fjellet, Horeb.
Då profeten Elia var på flukt frå forfølgjarane sine, sat ute i ørkenen og berre ønskte å døy, kom Gud til han. Englar bar fram mat og drikke og talte vennleg til han. Styrkt av denne himmelkosten gjekk profeten etterpå i førti døger. Då han kom til fjellet Horeb, fekk han tale med Gud sjølv. Så blei Elia send for å utføre fleire store oppgåver for Herren. Tenesta var ikkje slutt, og Gud skulle gjere fleire storverk gjennom Elia.
Det skjer nokon gonger at den kristne ikkje ser Guds hand i livet sitt. Det kan vere bratte motbakkar som aldri synest ta slutt. Eller mørke dalar der sola aldri tykkjest skine. Eller bøner me ikkje får svar på. Men forteljinga om Elias viser oss at Gud er den same. Det er ikkje vår synskrins eller tru eller kjensler det står på. Gud veit kva Han vil, og Han gjennomfører det Han har sett seg føre. "Jesus Kristus er i går og i dag den same, ja, til evig tid" (Hebr 13,8).
1 Kong 19, 3-8
Då vart Elia redd og skunda seg av stad for å berga livet. Han kom til Beer-Sjeba, som ligg i Juda. Der lét han tenesteguten sin bli att. Sjølv gjekk han ei dagsreise ut i ørkenen. Han kom til ein gyvelbusk, sette seg under han og bad om å få døy. «No er det nok, Herre!» sa han. «Ta livet mitt! For eg er ikkje betre enn fedrane mine.» Så la han seg ned og sovna der under gyvelbusken. I det same rørte ein engel ved han og sa: «Stå opp og et!» Og då han såg seg om, fekk han auge på ein brødleiv, baka på glødande steinar, og ei krukke med vatn ved hovudet sitt. Han åt og drakk og la seg att. Men Herrens engel kom ein gong til, rørte ved han og sa: «Stå opp og et! Elles blir vegen for lang for deg.» Då stod han opp og åt og drakk. Og styrkt av maten gjekk han førti dagar og førti netter til han kom til Guds-fjellet, Horeb.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar