Då israelsfolket stod på høgda av si makt og sitt velde, med tempelbygging, profetord og kongar som David og Salomo, ser me at dei likevel søkjer til avgdsdyrking og ondskap. Me ser gjennom heile Det gamle testamentet - frå Adam og Eva til Abraham og patriarkane, frå Moses og Josva til kongane David og Salomo - kor tolmodig Gud arbeider med folket Han har valt seg ut. Men gong på gong sviktar folket og vender seg mot Gud.
Me kan ergre seg over denne dårskapen. Men eit kristent menneske kan kjenne seg att i dette. Kor ofte har me ikkje høyrt evangeliet om Guds frelse, men likevel syndar me. Kor godt veit me ikkje at Jesus Kristus døydde for vår skuld, men likevel ringeaktar me hans frelsesverk ved å springe etter pengar, jage etter det som er usunt eller urett og ved å setje oss sjølve framfor andre. I røynda er det med oss som med israelsfolket i tida til kong David og kong Salomo. Og som med jødane på Jesu tid. Trass i at Gud så rikeleg og kvar dag syner seg og si velsigning for alle som vil sjå, skeiner me ut i avgudsdyrking og vantru. I Lukas-evangeliets sekstande kapittel seier Abraham til den rike mannen i dødsriket: "Høyrer dei ikkje på Moses og profetane, så vil dei heller ikkje la seg overtyda om nokon står opp frå dei døde." Det er som om det er uråd for eit menneske å ha fred med Gud.
Det er då me lyt takke Gud for at frelsa ikkje er bygd på oss, vår tru eller våre gjerningar. Frelsa byggjer på Guds nåde, på Guds kjærleik til oss og på Jesu soningsverk på korset. Det finst frelse å få for alle som vil ta imot - ubunde av vår tvil, vantru eller vandel. Det er dette som er det kristne evangeliet.
1 Kong 12, 32-33
Den femtande dagen i den åttande månaden heldt Jeroboam ein fest slik som den store festen som blir feira i Juda, og han bar fram offer på altaret. Dette gjorde han i Betel: Han ofra til kalvane han hadde laga, og sette prestar frå offerhaugane som han hadde bygd opp, til å gjera teneste i Betel. Offeret bar han fram på altaret han hadde bygd i Betel. Det var den femtande dagen i den åttande månaden, ein dag han hadde valt etter eige hovud. Då lét han israelittane halda høgtid, og sjølv steig han opp til altaret for å tenna offerelden.
Me kan ergre seg over denne dårskapen. Men eit kristent menneske kan kjenne seg att i dette. Kor ofte har me ikkje høyrt evangeliet om Guds frelse, men likevel syndar me. Kor godt veit me ikkje at Jesus Kristus døydde for vår skuld, men likevel ringeaktar me hans frelsesverk ved å springe etter pengar, jage etter det som er usunt eller urett og ved å setje oss sjølve framfor andre. I røynda er det med oss som med israelsfolket i tida til kong David og kong Salomo. Og som med jødane på Jesu tid. Trass i at Gud så rikeleg og kvar dag syner seg og si velsigning for alle som vil sjå, skeiner me ut i avgudsdyrking og vantru. I Lukas-evangeliets sekstande kapittel seier Abraham til den rike mannen i dødsriket: "Høyrer dei ikkje på Moses og profetane, så vil dei heller ikkje la seg overtyda om nokon står opp frå dei døde." Det er som om det er uråd for eit menneske å ha fred med Gud.
Det er då me lyt takke Gud for at frelsa ikkje er bygd på oss, vår tru eller våre gjerningar. Frelsa byggjer på Guds nåde, på Guds kjærleik til oss og på Jesu soningsverk på korset. Det finst frelse å få for alle som vil ta imot - ubunde av vår tvil, vantru eller vandel. Det er dette som er det kristne evangeliet.
1 Kong 12, 32-33
Den femtande dagen i den åttande månaden heldt Jeroboam ein fest slik som den store festen som blir feira i Juda, og han bar fram offer på altaret. Dette gjorde han i Betel: Han ofra til kalvane han hadde laga, og sette prestar frå offerhaugane som han hadde bygd opp, til å gjera teneste i Betel. Offeret bar han fram på altaret han hadde bygd i Betel. Det var den femtande dagen i den åttande månaden, ein dag han hadde valt etter eige hovud. Då lét han israelittane halda høgtid, og sjølv steig han opp til altaret for å tenna offerelden.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar