1 Kong 16, 31-33 Med Gud som Herre

Gud krev at me held oss til Han og berre til Han. Gud krev at me lyder boda Hans, og berre boda Hans. Den som vil gå sine eigne vegar, takkar nei til Gud som Far og Herre. Og den som vil ha Gud til Far og Herre, han må halde seg til Gud og leve etter Hans bod. Du skal elska Herren din Gud av heile ditt hjarte og av heile di sjel og av alt ditt vit og av all di makt.’ Og: ‘ Du skal elska nesten din som deg sjølv.’  (Mark 12, 30-31)

Den kristne lever i verda og er utsett for mange inntrykk og freistingar. Mykje av det som omgjev den kristne, trugar med å føre han bort frå Gud. Sjølv ting som er meint i teneste for det gode, kan føre til fall og nederlag. Men Gud er ein sann og heilag Gud. Det er difor han er Gud. I motsetnad til vaklevorne menneske pyntar ikkje Gud på sanninga. Den som ligg i synd, kan ikkje samstundes ha samfunn med Gud. Den som vil til Himmelen, kan ikkje stå med eitt bein i verda. Den som vil ha Gud til Far, kan ikkje halde djevlelen i handa.

Det var difor Gud baud å utrydde dei heidenske folkeslaga i Israel. Det var difor Han sende profetar for å vekkje opp folket og kongane deira. Og det var difor Han til slutt gav seg sjølv til soning for syndene våre.

Sjølv me som reknar med Jesu frelsesverk, maktar ikkje å elske Gud av heile vårt hjarte og heile vår sjel eller å elske vår neste som oss sjølv. Men me har Jesus - Guds eige offerlam. I Jesus reknar Gud oss som reine og lytelause, som heilage og som sine born. Og me som tek imot denne nåden, kan kalle Gud for far og rekne Han som vår Herre. Og ein dag skal me få kle oss i kvite klede og prise Gud i lovsangskoret. Då er det slutt på vakling og vingling, på fall og nederlag. Då skal me få kvile i Guds Paradis til evig tid.

1 Kong 16, 31-33
Han gifte seg òg med Jesabel, dotter til Etbaal, sidonarkongen, og gav seg til å dyrka Baal og tilbe han. I det Baal-tempelet han bygde i Samaria, reiste han eit altar for Baal. Ahab fekk òg laga ein Asjera-påle, og han heldt fram med å gjera Herren, Israels Gud, rasande. Han bar seg verre åt enn nokon av dei som hadde vore kongar i Israel før han.

1 Kong 15, 27-29 Ufred og avgudsdyrking

Me får eit innblikk i forfallet til israelsfolket. Det stolte folket som ved Guds makt var fridd ut av Egypt, som var gjeve dei tid bodorda, som hadde fått leiarar som Moses og kongar som David og Salomon og som var gjeve det lova landet til odel og eie, var falle i frå Gud og låg i krig med seg sjølv.

Det var i denne mørke tida at profetane stod fram. Og til slutt kom Kristus sjølv med nådehelsing og frelse til alle menneske - ikkje berre til israelittane, men til heile verda. Ikkje berre til si samtid, men til alle som hadde levd og til alle som vil leve etter Han. Konge og frelsar til evig tid.

Dette er ei stor trøyst. Det hender me er i slekt med dei onde og trulause israelittane i Første kongebok. Sjølv om me har høyrt om Kristus og sett Hans frelsesverk, gjer me det som er ondt i Guds auga. Me ligg i strid med vår neste og med Gud. Vona er at Kristus blei gjeven for all verdsens synder, også for våre. Så tidt som me vender oss til Han i anger og bot, vil Han atter rekne oss som sine brør og Guds born, arvingar til Himmelriket. Mørkret er ikkje evig, og det er ikkje siste haldeplass. Kristus er sterkare. Og Han vann siger i vår stad. "Men dersom vi sannar syndene våre, er han trufast og rettferdig, så han tilgjev oss syndene og reinsar oss for all urettferd" (1 Joh 1,9).


1 Kong 15, 27-29

Basja, son til Ahia av Jissakar-stammen, fekk i stand ei samansverjing mot Nadab og slo han i hel ved Gibbeton, ein by som høyrde filistrane til. Det hende medan Nadab og alle israelittane heldt byen kringsett. Det var i tredje styringsåret til Juda-kongen Asa at Basja drap Nadab og vart konge etter han. Då han hadde vorte konge, slo han i hel heile Jeroboams hus. Han lét ikkje ei levande sjel vera att av kongsætta, men rydda henne heilt ut.

1 Kong 13, 26 Guds ord er det einaste som ber

Dette er er eit av dei merkelagste kapitla i Bibelen. Me høyrer om profetiar som blir uttalte og om profetiar som går i oppfylling. Me høyrer om profetar som får ord frå Gud og om profetar som ljuger til einannan. Me høyrer om mirakel og om kongar som blir straffa av Gud, får hjelp av Gud og så gløymer Gud.

Det kan vere mange botnar i alt dette. For meg er lærdommen denne: Me kan ikkje byggje på ord frå store predikantar og profetar. Me kan ikkje leggje til grunn mirakel og store gjerningar. Og me kan ikkje satse på at Gud gjennom tukt eller velsigningar får oss på rett veg. Alt dette er sandgrunn.

Den namnlause gudsmannen me høyrer om i teksten, verka under, talte profetisk og var eit vitne for folket så lenge han heldt seg til Guds ord. Då han følgde med den gamle profeten, sjølv om Gud hadde bydd han det motsatte, måtte han døy. Me blir minna på at Guds Ord står fast. Så lenge me held oss til det, står me i ein stor samanheng. Når me vik frå Guds Ord, går me i fare. Underverk og profetiar, stormenn og predikantar er lunefulle vegleiarar. Guds Ord er det einaste som ber kva som enn hender oss.

I sitt første brev til korintarane skriv Paulus: For jødar spør etter teikn, og grekarar søkjer visdom,  men vi forkynner ein krossfest Kristus. Han er ein snublestein for jødar og ein dårskap for heidningar.  Men for dei som er kalla, både jødar og grekarar, er Kristus Guds kraft og Guds visdom. For Guds dårskap er visare enn menneske, og Guds veikskap er sterkare enn menneske.

1 Kong 13, 26
Då profeten som hadde fått mannen med seg heim frå vegen, fekk høyra det, sa han: «Det er den gudsmannen som trassa Herrens ord. Difor lét Herren løva ta han, og ho har rive han i hel, etter det ordet Herren hadde tala til han.»